_Θέλησα
Να λείπω ένα πρωί
η αυγή είχε αργήσει.
Κάποιες λέξεις να πω
η φωνή είχε ξεψυχήσει.
Την άκρη της ζωής να βρω
μα χάθηκε το τέλος.
Να περάσει ο καιρός
μα το μυαλό σταματημένο.
_Θέλησα
Να είναι όλα σωστά
μ' έπνιξαν τα λάθη.
Άριστα στην αριθμητική
ξέχασα την πράξη.
Το δρόμο μου να βρω
ακόμα δεν τον βρήκα.
Να φωνάξω σ' αγαπώ
ακόμη δεν το είπα.
_Θέλησα
Να σβήσει η φωτιά
αυτή με σιγολιώνει.
Στο πάθος να κρυφτώ
εκείνο δεν τελειώνει.
Στ' όνειρο να χαθώ
με ξυπνά το δάκρυ.
Με χαμόγελα να ντυθώ
αυτό ήταν απάτη.
_Θέλησα
Να σηκώσω το σταυρό
εγώ
θεός δεν είμαι.
Να μείνω στο παρελθόν
με ζητούν οι ευθύνες.
Να έχω δυο φτερά
τα ύψη με τρομάζουν.
Την έξοδο να βρω
ερινύες με πλησιάζουν.
_Θέλησα
Ένα ταξίδι μακρινό
μόνο στη σκέψη φεύγω.
Το αδύνατο δυνατό
ότι κι αν κάνω φταίω.
Ποίημα της χαράς
λόγια υποβάλλει η λύπη.
Ν' αράξω στο σταθμό
κλείνει, το τρένο λείπει.
_Θέλησα
Να είμαι λογική
αγγίζοντας τ' αστέρια.
Να μιλάει η ψυχή
στου νου μου τα λημέρια.
Τον παλιό μου εαυτό
μα δε γυρίζει πίσω.
Θέλησα κοντά σου να βρεθώ
μη γίνει η αγάπη μίσος.
_Θέλησα
Να μ' αγαπάς να σ' αγαπήσω.
Νύχτας μονοπάτια
Να κόψω τον ουρανό στα δυο
της γης τα πέρατα να δω
που ξεγελούν το χρόνο.
Της μοναξιάς να κόψω τα φτερά
φορώντας ρούχα γιορτινά
χορεύοντας στο δρόμο.
Το δικό σου λόγο για ν' ακούω
τ' άνθη να ποτίζω της βροχής.
Να τρέξω πίσω απ' τα πουλιά
κοντά μου εκεί
να ‘ρθείς.
Ας μην ξέρω που πηγαίνω
το μυαλό μου στο χάος χαμένο.
Στου κόσμου την τρέλα πεθαίνω
στους ανθρώπους το νόημα
γυρεύω.
Σε κάποια άλλη πολιτεία εμείς
σε τραγούδια μέσα της ψυχής.
Η γη δε μας χωρά ετούτη
βιβλίο γράψαμε άλλης
εποχής.
Είναι αλήθειες που λέγονται
όταν η θλίψη απλώνεται παντού.
Ο ήλιος κι η σελήνη φαίνονται
αγγίζοντας τα όρια
του θεού.
Έσβησαν τ' άστρα του
ουρανού
στη θωριά απ' τα δυο σου μάτια.
Ταξίδι απόψε να με πας
κρυφά στης νύχτας
μονοπάτια.
Αφήνω πίσω φόβους κι ενοχές
μαρτύρους διώχνω και κριτές
για να σ’ ακολουθάω.
Πήγαινε με εσύ όπου θες
κι εγώ μαζί σου πάω.
Στην άκρη βάζω τις ντροπές
κι αν έχω χιλιάδες δικαστές
έτσι θα σ' αγαπάω.
Δάκρυα καυτά κυλούν
στο μάγουλό μου
απόψε πάλι σε ζητώ
και λέω στον εαυτό μου.
Σ' άφησε πάλι μοναχή
να 'χεις ν' αναρωτιέσαι
που πήγε γιατί χάθηκε
γιατί σε απαρνιέται.
«Κράτησα μες
στη νύχτα
ένα κορμί και ξεπαγιάζει.
Έχω μαζί και μια φωνή
να σπάσει θέλει τη σιωπή
το σ' αγαπώ φωνάζει»
Γύρισες
από μακρινό ταξίδι μου 'πες μ' αγαπάς
φρόντισες ακόμη να μου θυμίσεις
τα όνειρα που κάναμε για εμάς.
Δεν πίστευα στα λογικά μου δεν κατάλαβα ούτε στιγμή
τι
έφταιξε κι έφυγες από κοντά μου
κι
έμεινα μόνη στη ζωή.
Πάλεψα να συγκρατήσω λόγια σκέψεις και θυμό
δοκίμασα
όλες τις αντοχές μου
κι αυτό το δύστροπο εγώ.
Ήθελα πολλά να πούμε τα μάζευα τόσο καιρό
ήξερα πως κάποια στιγμή θα συναντηθούμε
πως δεν τελειώσαμε εδώ.
Ίσως μια μπόρα ήταν που 'ρθε κι έφυγε μακριά
πέρασε ας ανοίξουμε τα μάτια
κι
όλα αρχίζουν για μας.
Αφού το ξέρουμε και οι δύο δεν μπορούμε χωριστά
κι ότι εμπόδιο σαν σταθεί μπροστά μας
το προσπερνάμε
βιαστικά.
Νιώθω πως πάντα σ' αγαπούσα κι ακόμη σ’ αγαπώ
σου το 'πα χώρια σου δεν αντέχω
πριν από πολύ καιρό.
Μα αν είναι όνειρο που ήρθες ή παιχνίδι απ’ το μυαλό
μην αφήσεις κανέναν να με ξυπνήσει
άσε με εδώ να κοιμηθώ._
Τα μυστικά της καρδιάς μου
Ο πόνος σου
περίσσεψε η αγάπη μου πληθαίνει
τα αισθήματά μας γέμισαν
κι
ο κόσμος μας γυρεύει.
Το δάκρυ σου
ξεχείλισε οι σκέψεις μου με καίνε
λόγια καρδιάς μας ζήτησαν
μη
γίνουμε σαν ξένοι.
Ο λόγος σου
στερήθηκε μέσα η ψυχή μου καίει
φτωχά όνειρα έμειναν
σε μια ζωή που κλαίει.
Το καρδιοχτύπι
κουράστηκε η έγνοια όλο τρέχει
τα
παραμιλητά μας σάστισαν
η
ευθύνη παραμονεύει.
Ο στεναγμός σου
λύγισε η αναμονή μου υπομένει
τα δικά φιλιά μας στάθηκαν
σε μια
αγκαλιά κλεισμένη.
Το δειλινό σου
κρύφτηκε η παλάμη μου ανοιγμένη
τα
μονογράμματά μας γράφτηκαν
με χρυσή κλωστή γερά κεντημένη.
Ο
λογισμός σου
ταξίδεψε η εξάρτησή μου παγιδευμένη
τα ελαττώματά μας νικήθηκαν
σε μια στιγμή παραδομένη.
Το
παραμύθι σου
δεν άρχισε η αρχή μου όλο τελειώνει
τα παραδείγματά μας φτιάχτηκαν
ιστορία που δεν παλιώνει.
Ο στίχος σου
πλημμύρισε η στροφή μου ξεγλιστράει
τα ποιήματά μας πνίγονται
και
η ρίμα μας διψάει.
Η σκέψη σου
ξεχάστηκε η επιστροφή μου σταθμευμένη
τα
βήματά μας χάθηκαν
σε
μια εικόνα παγωμένη.
Ο χείμαρρος σου
υπερχείλισε οι φόβοι μου καλπάζουν
τα κύματά μας χτύπησαν
κι
εμάς μόνο κοιτάζουν.
Ο παλμός σου
πλάγιασε οι χτύποι μου ξυπνάνε
τα τραγούδια μας ξεκίνησαν
σε
χορό και μας ζητάνε.
Το φεγγάρι σου
ξεστράτισε τ’ αστέρια μου πέρλα φορεμένη
τα σύννεφά μας διέλυσαν κι ο ουρανός
μας περιμένει._
Όσο η ομορφιά του κόσμου
μου
χαμογελά.
Όσο
η γλυκιά μου νιότη
πίσω
δε γυρνά.
Όσο
η καρδιά για μέρες
σε
αναζητά.
Όσο
κι αν ξυπνώ τις νύχτες
δίχως
αγκαλιά.
Όσο
με τη σκέψη ψάχνω
γύρω
να σε βρω.
Και
στιγμή χωρίς εσένα
άλλο
δεν μπορώ.
_Δεν
παραιτούμαι
Όσο
με τους στίχους θέλω
κι
άλλα να σου πω.
Όσο
δεν περνούν οι δείχτες
και
παραμιλώ.
Όσο
το κορμί μου τρέμει
και
σε επιθυμώ.
Όσο
μες στο αίμα ρέεις
και
παραληρώ.
Όσο
το σκοτάδι πέφτει
ώρα
δεν κυλά.
Όσο
την ανάγκη έχω
χάδια
τρυφερά.
_Δεν
παραιτούμαι
Όσο
κι αν πονώ..
Όσο
η αγάπη υφαίνει
ένδυμα
ψυχής.
Όσο
η αυγή ανατέλλει
μες
στη φυλακή.
Όσο
στ' όνειρό μου θέλω
άγγιγμα
ζεστό.
Όσο
βράδια περιμένω
να
'ρθεις να σε δω.
Όσο
καλοκαίρια φεύγουν
με
την παγωνιά.
Όσο
η σιωπή πονάει
με
κρατάει σφιχτά.
_Δεν
παραιτούμαι
Όσο
από τα μάτια σου
βλέπω
τη ζωή.
Όσο
των καιρών το χάσμα
μοιάζει
με πληγή.
Όσο
μαγικό μου πλάσμα
στο
παρόν μου ζεις.
Όσο
απ' τη δική σου ανάσα
παίρνω
εγώ πνοή.
Όσο
στο μυαλό μου υπάρχεις
θα
σε διεκδικώ.
Όσο
η γη κύκλους θα κάνει
θα
σε αγαπώ.
_Δεν
παραιτούμαι
ούτε
αποχωρώ.
Απλά
στο επιβεβαιώνω ότι σ' αγαπώ.
