Στον πυρετό της ποίησης
Ακόμη μια νύχτα για μένα
ξημέρωσε
κι άλλη μια μέρα με γυρίζει
πάλι πίσω.
Μπροστά μου ένα όνειρο με
προσπέρασε
κι η ελπίδα μάχεται τη ζωή
μου
να ζήσω.
να ζήσω.
Το μυαλό μου κύλησε στα
περασμένα
σκαρφαλώνοντας χαράματα
στον ουρανό.
Αφήνοντας τα χνάρια στην
αφή του
σε αδιέξοδους δρόμους να
μη χαθώ.
μη χαθώ.
Πλάι σε χαμογελαστούς
ανθρώπους
που έχουν την ανάγκη της
συντροφιάς μου.
Ταξιδεύοντας στην ανατολή
του ήλιου
γλυκός παλμός στα μέρη της
καρδιάς μου.
καρδιάς μου.
Κλείνω τα μάτια μπρος στη
στιγμή
αφήνω όλα τα δάκρυα
ελεύθερα της γης.
Μοναδική μου σκέψη μέγιστη
προσευχή
σ' ευθείες δίχως τέλος η
φωνή
της ψυχής.
της ψυχής.
Σπάσε τα δεσμά και πέταξε
μαζί μου
βγες απ' τους κανόνες των
αισθήσεών σου.
Ελευθερώσου απ' το τάχα και
το δήθεν
προσέγγισε τ' απίθανα
στον ουρανό σου.
στον ουρανό σου.
Κρεμασμένα στο χείλος του γκρεμού
τα όνειρα απ' της καρδιάς
μου το παλάτι.
Βαριά τα λόγια πριν πέσουν
στο χαρτί
σαν σμίξω χρώμα του έρωτα
με την αγάπη.
με την αγάπη.
Γίνομαι του ήλιου αχτίδες να σ' αγγίζουν
ένα με το θρόισμα του
ανέμου να σε ξυπνώ.
Δεν κοιμάμαι στα σκοτάδια
με φοβίζουν
με γρήγορη κοφτή ανάσα σου
φωνάζω
σ' αγαπώ.
σ' αγαπώ.
Κράτησε αγκαλιά τους
στεναγμούς μου
κυρίαρχη δύναμη μπορείς να
μου χαρίσεις.
Σαν ανέβεις μαζί μου προς
τον ουρανό
στον παλιό σου εαυτό δε θα
θες
να γυρίσεις.
να γυρίσεις.
Χέρι, χέρι μες στο μάτι του
κυκλώνα
θα διαπιστώσεις πιο πολλά
αμοιβαία πάθη.
Στον πυρετό της ποίησης μην
αρνηθείς
λίγη αγάπη ζητώ και τη
σκέψη σου
να 'ρθει.
να 'ρθει.
«Θα 'θελα δρόμους να σχίσω
τα ποτάμια να χαθούν
τη θάλασσα να λιγοστέψω
και να κόψω ουρανούς»
Κι απόψε σε γυρεύω
Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ
με όλη την καρδιά μου.
Σου χάρισα τ' απόκρυφα
ψυχής τα όνειρά μου.
Στα όνειρα αναδύεσαι
στου νου μου τ' ακρογιάλι.
Αντίκρυ οι σκέψεις χόρευαν
στης μνήμης το σεργιάνι.
Να σε αγγίξω προσπαθώ
βαθιά στην ύπαρξή μου.
Να δώσω νέκταρ και πνοή
τροφή στη λογική μου.
Φτάνοντας στο θεό μου
λεηλατώ το παρελθόν.
Και άφεση αμαρτιών
μου δίνει στο παρόν.
Οι άταχτες λέξεις
μες
στους στίχους ξεπηδάνε.
Κοφτερά
μαχαίρια
που
με σκίζουν με πονάνε.
Κρυμμένος στο ποίημα
μου ανοίγεις δρόμους.
Κι ακροβατώ σ' έναν κόσμο
με παρανόμους.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
θέλω να ταξιδεύω..
_Κι απόψε σε γυρεύω.
Πριν σβήσουνε τ' αστέρια
Κρυμμένος στο ποίημα
μου ανοίγεις δρόμους.
Κι ακροβατώ σ' έναν κόσμο
με παρανόμους.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
θέλω να ταξιδεύω..
_Κι απόψε σε γυρεύω.
Πριν σβήσουνε τ' αστέρια
Δυο
λόγια πάνω στο χαρτί
κλείνω το γυάλινο μπουκάλι.
Μια πέτρα ρίχνω στην ακτή
και ξεκινάω σεργιάνι.
Απομακρύνθηκα πολύ
στη θαλασσινή την αύρα.
Μοιάζει εικόνα μαγική
στη ψυχή που 'κρυβα πάντα.
Σ' άκουσα από μακριά
το όνομά μου να φωνάζεις.
Δυνατά παρακαλάς
λες φοβάσαι που με χάνεις.
Το βλέμμα άπλωσα εκεί
στο χαμένο μου ταξίδι.
Το χάρτη θέλω να μου βρεις
τώρα που ο άνεμος δροσίζει.
Ο ήλιος γίνε να χαρείς
δώσ’ μου φως μες στο σκοτάδι.
Με ικεσίες δεν αρκεί
να με πείσεις ως το βράδυ.
Ταξίδι μέχρι την αυγή
ταξίδι κι ως στη δύση.
Θέλει σκληρή δουλειά
ο νους μου να γυρίσει.
Άδικα μην προσπαθείς
μ' ενοχές να με γεμίσεις.
Με ήχους απ' τα κύματα
να με νανουρίσεις.
Δεν άλλαξες τη σκέψη μου
μήτε τη θλίψη βουλιάζεις.
Σώσε μου λίγα όνειρα
τρέξε να τα προλάβεις.
Δείχνει ο ουρανός μικρός
συναντώ έλξη μεγάλη.
Κάτι άγγιξε μέσα μου
του θεού νιώθω το χάδι.
Πάλι τελειώνει το χαρτί
σώνεται το μελάνι.
Μες στη θάλασσα της γης
έπεσε το φεγγάρι.
Ψάχνω την έξοδο να βρω
να προσπεράσω τη λύπη.
Χάσαμε απόψε κι οι δυο
μες στης ζωής το παιχνίδι.
Εδώ που φτάσαμε λοιπόν
ας δώσουμε τα χέρια.
Ένα ταξίδι ζήτησα
πριν σβήσουνε τ' αστέρια._
κλείνω το γυάλινο μπουκάλι.
Μια πέτρα ρίχνω στην ακτή
και ξεκινάω σεργιάνι.
Απομακρύνθηκα πολύ
στη θαλασσινή την αύρα.
Μοιάζει εικόνα μαγική
στη ψυχή που 'κρυβα πάντα.
Σ' άκουσα από μακριά
το όνομά μου να φωνάζεις.
Δυνατά παρακαλάς
λες φοβάσαι που με χάνεις.
Το βλέμμα άπλωσα εκεί
στο χαμένο μου ταξίδι.
Το χάρτη θέλω να μου βρεις
τώρα που ο άνεμος δροσίζει.
Ο ήλιος γίνε να χαρείς
δώσ’ μου φως μες στο σκοτάδι.
Με ικεσίες δεν αρκεί
να με πείσεις ως το βράδυ.
Ταξίδι μέχρι την αυγή
ταξίδι κι ως στη δύση.
Θέλει σκληρή δουλειά
ο νους μου να γυρίσει.
Άδικα μην προσπαθείς
μ' ενοχές να με γεμίσεις.
Με ήχους απ' τα κύματα
να με νανουρίσεις.
Δεν άλλαξες τη σκέψη μου
μήτε τη θλίψη βουλιάζεις.
Σώσε μου λίγα όνειρα
τρέξε να τα προλάβεις.
Δείχνει ο ουρανός μικρός
συναντώ έλξη μεγάλη.
Κάτι άγγιξε μέσα μου
του θεού νιώθω το χάδι.
Πάλι τελειώνει το χαρτί
σώνεται το μελάνι.
Μες στη θάλασσα της γης
έπεσε το φεγγάρι.
Ψάχνω την έξοδο να βρω
να προσπεράσω τη λύπη.
Χάσαμε απόψε κι οι δυο
μες στης ζωής το παιχνίδι.
Εδώ που φτάσαμε λοιπόν
ας δώσουμε τα χέρια.
Ένα ταξίδι ζήτησα
πριν σβήσουνε τ' αστέρια._
Μες
στης ελπίδας το βαθύ
στο σιωπηλό σκοτάδι.
Εμφανίστηκες εσύ
της μοίρας μου σημάδι.
Κι όσο η νύχτα προχωρά
η μέρα μεγαλώνει.
Οι δρόμοι είναι χωριστοί
μα η σκέψη τους ενώνει.
Παράδοξη υποταγή
ένιωσα στο φιλί σου.
Όλη με απογύμνωσες
με μια λέξη δική σου.
Στο κάλεσμα του πάθους
πως να σου αρνηθώ.
Στων αισθήσεων το νησί
έμεινα ναυαγός.
Την πένα βούτηξα βαθιά
μες στην ψυχή σου.
Πήρα στάλες της καρδιάς
κι όνειρα της ζωής σου.
Άκουσα την ανάσα σου
κουρασμένη προσευχή.
Ισόβια με κρατάς
στα δεσμά στη φυλακή.
στο σιωπηλό σκοτάδι.
Εμφανίστηκες εσύ
της μοίρας μου σημάδι.
Κι όσο η νύχτα προχωρά
η μέρα μεγαλώνει.
Οι δρόμοι είναι χωριστοί
μα η σκέψη τους ενώνει.
Παράδοξη υποταγή
ένιωσα στο φιλί σου.
Όλη με απογύμνωσες
με μια λέξη δική σου.
Στο κάλεσμα του πάθους
πως να σου αρνηθώ.
Στων αισθήσεων το νησί
έμεινα ναυαγός.
Την πένα βούτηξα βαθιά
μες στην ψυχή σου.
Πήρα στάλες της καρδιάς
κι όνειρα της ζωής σου.
Άκουσα την ανάσα σου
κουρασμένη προσευχή.
Ισόβια με κρατάς
στα δεσμά στη φυλακή.
Με
πήρες με ταξίδεψες
στου ονείρου τα πελάγη.
Μου χάρισες τον ουρανό
ξανά αυτό το βράδυ.
Όσο υπάρχει η αγάπη
εγώ θα σ' αγαπάω.
Όσο χτυπά η καρδιά μου
εσένα θα ζητάω.
Γεννήθηκα απ' την αρχή
μες στα δικά σου χέρια.
Τη θλίψη μου ξεπέρασα
ξέφυγα απ' τη μιζέρια.
Όλα τα χρώματα της γης
για σένα θα μαζέψω.
Να ντύσω όλες τις λέξεις
με αγάπη να στις πλέξω.
Ότι δειλιάσει η πένα μου
θα σου το πει η καρδιά μου.
Δεν έχει πτυχίο της γραφής
λέει με τη φωνή της λογικής..
_Μείνε εδώ κοντά μου.
στου ονείρου τα πελάγη.
Μου χάρισες τον ουρανό
ξανά αυτό το βράδυ.
Όσο υπάρχει η αγάπη
εγώ θα σ' αγαπάω.
Όσο χτυπά η καρδιά μου
εσένα θα ζητάω.
Γεννήθηκα απ' την αρχή
μες στα δικά σου χέρια.
Τη θλίψη μου ξεπέρασα
ξέφυγα απ' τη μιζέρια.
Όλα τα χρώματα της γης
για σένα θα μαζέψω.
Να ντύσω όλες τις λέξεις
με αγάπη να στις πλέξω.
Ότι δειλιάσει η πένα μου
θα σου το πει η καρδιά μου.
Δεν έχει πτυχίο της γραφής
λέει με τη φωνή της λογικής..
_Μείνε εδώ κοντά μου.
Έλα
κοντά μου κι άκουσε
θέλω να σου μιλήσω.
Τη σελίδα του μυαλού μου
πρέπει να γυρίσω.
Έχω πολλά παράπονα
μα λίγα θα σου πω.
Πρώτο και μεγαλύτερο
ακόμη σ' αγαπώ.
Έχω και δυο καημούς
θαρρώ πως με πονάνε.
Μονίμως η καρδιά κι ο νους
για σένα μου μιλάνε.
Επιθυμίες μου ζήτησαν
τη λύτρωση να βρουν.
Φυλακισμένα μου όνειρα
ν' απελευθερωθούν.
Το πεπρωμένο σε καλεί
απ' το λήθαργο να βγεις.
Κορώνα γράμμα παίξαμε
ανάσες της ζωής.
θέλω να σου μιλήσω.
Τη σελίδα του μυαλού μου
πρέπει να γυρίσω.
Έχω πολλά παράπονα
μα λίγα θα σου πω.
Πρώτο και μεγαλύτερο
ακόμη σ' αγαπώ.
Έχω και δυο καημούς
θαρρώ πως με πονάνε.
Μονίμως η καρδιά κι ο νους
για σένα μου μιλάνε.
Επιθυμίες μου ζήτησαν
τη λύτρωση να βρουν.
Φυλακισμένα μου όνειρα
ν' απελευθερωθούν.
Το πεπρωμένο σε καλεί
απ' το λήθαργο να βγεις.
Κορώνα γράμμα παίξαμε
ανάσες της ζωής.
Στο πάθος λάθος δε χωρά
μήτε και στην αγάπη.
Πήρα το μάθημά μου
φόρος τιμής το δάκρυ.
Άραγε
που ‘σαι που γυρνάς
ψάχνω μα δε σε βρίσκω.
ψάχνω μα δε σε βρίσκω.
Περνάει
η ζωή και χάνεται
βήματα μείναν πίσω.
βήματα μείναν πίσω.
Τρέμουν τα χείλη μου ξανά
δάκρυσε πάλι η πένα.
Τη νύχτα μαυροφόρεσες
τον ήλιο έχασε η μέρα.
Δε θα μπορέσει ο ουρανός
ν' αντέξει τόσο βάρος.
Στα όρια της αντοχής
θέλει μεγάλο θάρρος.
Το καλοκαίρι έφυγε
φθινοπώριασε και πάλι.
Σαλπάρουνε τα σύννεφα
χειμώνας πλησιάζει.
Φυσά ο άνεμος της ζωής
σε άγνωστη πορεία.
Γλαροπούλια αναχωρούν
μπροστά στην τρικυμία.
Όσα νοστάλγησε η ψυχή
παράπονα τα κάνει.
Σαν τελευταίο στοχασμό
μπρος της αγάπης το βωμό
για τάμα να τα πάρει._
