σελ.77-90


Σε νοσταλγώ

Προσπάθησα άλλο να μη σ' αγαπήσω
κουράστηκα πολύ για να
σε νοσταλγώ.

Δε βρήκα πια τη δύναμη να συνεχίσω
δεν άντεξα άλλο χώρια σου
να ζω.

Δρόμους άφησα ανοιχτούς να περάσεις
μέρες δίχως να 'χεις εμένα
συντροφιά.

Άλλη μια δύσκολη νύχτα είπα θα χαράξει
μα μάταια ξημέρωσε δίχως
αγκαλιά.

Τον εαυτό μου κατηγορώ που σ' αγαπάω
αφού δε σ' έχω τη ζωή μου
χαραμίζω.

Ο δρόμος μου, είσαι εσύ μα που να πάω
είναι τα εμπόδια πολλά πίσω πως
θα γυρίσω.

Σου έδωσα ότι είχα κρυμμένο να σου δώσω
πιο πάνω σ' έβαλα ακόμη
κι απ’ εμένα.

Είπα ότι δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσω
κι έμεινα μόνη εδώ με τα όνειρα
πια χαμένα._




Συνείδηση άδικος δικαστής

Άνοιξες το παράθυρο
μέσα στη φυλακή μου.
Την πόρτα βρήκες της ψυχής
μπήκες μες στη ζωή μου.

Όλα τα γκρίζα σύννεφα
από μπροστά μου παίρνεις.
Στ' ανάλαφρα σεντόνια
ξανά με ταξιδεύεις.

Έκανα χώρο πλάι μου
να 'ρθεις να ξαποστάσεις.
Την κατακόκκινη γραμμή
σε άφησα να περάσεις.

Χρόνια σε ονειρευόμουν
διπλά στο πλευρό μου.
Το σώμα σου να ζεστάνει
καθετί δικό μου.

Στων ματιών σου τον καθρέπτη
χάνομαι κι απόψε.
Της λογικής τα φράγματα
αν μπορέσεις κόψε.

Στο λιμάνι της καρδιάς
καιρό έχεις αράξει.
Ως στον έβδομο ουρανό
μαζί μου έχεις πετάξει.

Σμίλεψα το κορμί σου
έγραψα πάνω σ' αγαπώ.
Σε κράτησα κοντά μου
της αγάπης φυλακτό.

Τα λάθη μου συγχώρησε
αυτά να αγαπήσεις.
Από το χέρι κράτα με
ποτέ μη με αφήσεις.

Πολλές φορές σου έκρυψα
το πόσο σε ζηλεύω.
Ηγέτη των ονείρων μου
πάντα θα σε γυρεύω.

Να μου αιτιολογείς
τις ώρες που γελάω.
Να νιώθω ότι σ' έχω
δίπλα μου όταν πονάω.

Στης ποίησης τα έργα
να είσαι η έμπνευσή μου.
Στη γήινη πορεία
γίνε η διαδρομή μου.

Στον ύπνο μου σ' αντάμωσα
σε πήρα αγκαλιά μου.
Έκλεψα την ανάσα σου
την έκανα δικιά μου.

Τη μορφή σου χάραξα
βαθιά μες στο μυαλό μου.
Στης μέρας το σκοτάδι
να είσαι εσύ το φως μου.

Σαν το θεό σε λάτρεψα
έγινες προσευχή μου.
Μην ψάχνεις μη ρωτάς να βρεις
το πως και τα γιατί μου.

Θα σ' αγαπώ όσο θα ζω
μην πάψεις να ελπίζεις.
Να σκέφτεσαι όπου σταθείς
πόσο πολύ μου λείπεις.

Στη δικαστική πλάνη ζω
μέσα στην αυταπάτη.
Ακρόαση απ' τη ζωή ζητώ
εύχομαι να προφτάσει.

Τα βήματα που χάραξα
σύντομα να μη χάσει.


«Αν πάψεις
να έρχεσαι στα όνειρά μου
το τελευταίο όνειρο που είδα
ήταν το χθεσινό»




Καληνύχτα

Κάπως έτσι
κάθε βράδυ σε ζητώ
να μιλήσω
θέλω τόσα να σου πω.

Λόγια της ψυχής
δεν ξέρω να κρύψω
ψάχνω γύρω να σε δω
να σ' αγγίξω.

Άναψα τα φώτα
να 'ρθεις να με βρεις
έπνιξα στα χείλη
δάκρυ μην το δεις.

Έγραψα στους τοίχους
σε περιμένω
μη μ' αφήνεις εδώ
αργοπεθαίνω.

Λείπεις και κοντεύω
πάω να τρελαθώ
όλα έχουν σβήσει
με αναμνήσεις ζω.

Πιάνω νέους στίχους
λέξεις διαλέγω
τρίτη μου στροφή
λέω σε λατρεύω.
Ήθελα κοντά σου
να 'μαι κι ας χαθώ
στο βαθύ φιλί σου
μέσα να κρυφτώ.

Πίστεψα σ’ εσένα
μες στ' όνειρό μου
πάθος της βραδιάς
της ζωής παλμός μου.

Νύχτας μονοπάτια
πλάι σου περνώ
δίπλα στο πλευρό σου
όλα τα ξεχνώ.

Στάλες της βροχής
σαν χορός που σμίγει
κάθε στεναγμός
στο βυθό της μνήμης.

Ύφεση ζητούσα
στην κακοκαιρία
να αλλάξει ρότα
στην τρελή πορεία.

Πίσω από τα κάγκελα
η ζωή μου φεύγει
μέσα από τις νότες
η φωνή μου τρέμει.

Χτες με καταδίκασε
της καρδιάς ο πόνος
τιμωρία μ' έβαλε
της ηθικής ο νόμος.

Γύμνωσαν αισθήσεις
πάλευα όλη νύχτα
ανήμερο θηρίο
απ' το κορμί μου βγήκα.

Τραγική κατάληξη
των σκέψεων εφιάλτης
εσένα μόνο κράτησα
σαν σκέψη να υπάρχεις.

Τώρα είναι ώρα αιχμής
χτυπά άνεμος στο τζάμι
στο πέρασμα της εποχής
στα πάθη χαλινάρι.

Άδειασε η πένα μου
χρειάζεται μελάνι
το αίμα της καρδιάς
το δάκρυ μου που στάζει.

Τη μοίρα να ποτίσει
το χιόνι όλο να βάψει
νύχτωσε νωρίς
καληνύχτα
να σου γράψει._




Λαβύρινθος του έρωτα

Απόψε θα σεργιανίσω
μες στης μνήμης το βυθό.
Βουλιάζω ως στο λαβύρινθο
την έξοδο να βρω.

Ένα μυστήριο κρύβεται
σε κάθε πέρασμά του.
Πολλά χαμένα όνειρα
χώρια τα μυστικά του.

Στο χάος μόνη μου γυρνώ
λάθη να διορθώσω.
Να βγουν από την πλάνη τους
να τα ελευθερώσω.

Ακόμη μια συνάντηση
χρωστάει η λογική.
Για όλες τις συνέπειες
να μου απολογηθεί.

Οι σκέψεις μου ναυάγησαν
ο κόσμος μου στενεύει.
Για μια καλύτερη ζωή
φεύγει και δραπετεύει.

Στο φως της αγαλλίασης
στην αγάπη που γελά.
Στο βωμό της φαντασίωσης
που ο πόνος μου περνά.

Εκεί εκπέμπει δύναμη
που ρέει στην ψυχή μου.
Διαλύεται η κούραση
που κρύβει το κορμί μου.

Τα πέλματά μου χώνονται
βαθιά μέσα στην άμμο.
Τα ποιήματά μου δένονται
στον ουρανό επάνω.

Στην πύλη των ονείρων μου
εσένα αντικρίζω.
Ζαλίζεται η πένα μου
τα μάτια μου δακρύζουν.

Μάλλον θα ονειρεύομαι
ή θα έχω τρελαθεί.
Στέκεται εκείνος δίπλα μου
η έκφραση γνωστή.

Μη μ' αφήσεις πάλι εδώ
μονάχη λυπημένη.
Πλάι σου ζήτησα να ζω
μορφή μου αγαπημένη.

Απ' το λαβύρινθο θα βγω
μια μέρα να θυμάσαι.
Δυο λόγια πρέπει να σου πω
κοντά μου πάντα θα 'σαι.


Στο άγγιγμα του έρωτα
στου δειλινού το χρώμα.
Στο μονοπάτι της σιωπής
και ότι μου πεις ακόμα.

Στης αγάπης τα τραγούδια
στις σταγόνες της βροχής.
Θα 'μαι εκεί όταν θελήσεις
στα ταξίδια της ψυχής.

Στου χρόνου πάντως τον καιρό
η απουσία σου αισθητή.
Τους στίχους όλους εκτελώ
αν μέσα τους δεν είσαι εσύ.

Μην ξεχνάς τον προορισμό
ως το τέλος της ζωής.

Σακατεμένο μου μυαλό
το όραμά μου παίρνεις.
Λύνεις το γόρδιο δεσμό
και πίσω με πηγαίνεις._


 «Σε ονειρεύομαι..
Δεν ξέρω αν είναι μέρα
ή αν είναι νύχτα.
Μου αρκεί που σε
αισθάνομαι κοντά μου»





Χάδι των ονείρων

Αγάπης πόνου και πληγή
απ' του έρωτα αγκάθι
μάτια γλυκιάς μου προσμονής
και αυταπάτης.

Ελπίδα μέσα στην καρδιά μου
απ' του ουρανού τα πλάτη
δύναμη, φως, παρηγοριά μου
σε κάθε εφιάλτη.

Χάδι των ονείρων σαν με ξυπνάς
μείνε μαζί μου
σ' έχω ανάγκη μες στη ζωή
κάθε στιγμή μου.

Αν είναι μέρα κι αν είναι νύχτα
ούτε με νοιάζει
να μη σε χάσω κι εγώ χαθώ
πως με τρομάζει.

Κάθε λεπτό σ' έχω κοντά μου
στην αγκαλιά μου
όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ
μες στα όνειρά μου.

Όταν λείπεις και σε ψάχνω
με τη σκέψη σε καλώ
το θεό να σε προσέχει
τον θερμοπαρακαλώ.

Τα βήματά σου να 'ναι σωστά
σε κάθε σταυροδρόμι
να μη σου λείπει ζεστασιά
στο κρύο και κρυώνεις.

Εγώ είμαι εδώ και σ’ αγαπώ
δεν έφυγα ακόμη
κάθε εποχή που προσπερνάς
δεν έζησα, σιμώνει.

Με χρυσές λέξεις χτίζω όνειρα
μαγικά να μπαίνεις
αγγέλων σου στέλνω μελωδίες
μακριά να ταξιδεύεις.

Στον κόκκινο ήλιο βάζω πινελιές
ν' αγναντεύεις
και στο φεγγάρι ασημί κλωστές
για να ανεβαίνεις._

«Ποιά πηγή τρέχει νερό
να σε ξεδιψάσω
πώς να γίνω εγώ καρπός
να σε χορτάσω;

Ποιός ποταμός για εκεί κινεί
να σε δροσίσω
τι άλλο μπορώ να σκεφτώ

για να σε αγγίξω;»



Μαθαίνω σιγά, σιγά

Μια τρελή όρεξη
με σπρώχνει να γράψω
όλα όσα αισθάνομαι για σένα.
Αναρωτιέμαι όμως τι να σου πω
που δε σου είπα
τι να σκεφτώ μετά
απ' τις τόσες μου τις σκέψεις.

Άραγε τι πρέπει να πρωτοθυμηθώ;
Ένα μυαλό γεμάτο έχω από εσένα
είσαι παντού δίπλα μου πάντα εδώ.

Διαπερνάς κάθε μου κύτταρο
γεμίζοντας το είναι μου
κι εγώ σιωπώ μπροστά σου.
Στο μαγικό σου άγγιγμα
παραδίνομαι.

Ίσως να μη σου είπα ποτέ
την πρώτη μου λέξη.
Μάλλον βρίσκομαι ξανά
στην πρώτη μέρα της ζωής μου.
Είμαι μπροστά στο άγνωστο.

Ζαλισμένη στην όψη του ονείρου
στην πλευρά της αλήθειας στέκομαι.
Την παθητική φωνή της καρδιάς μου
ικετεύω να σου μιλήσει.

Να εξηγήσει, να περιγράψει
το νόημα που κρύβουν οι λέξεις μου
αυτά που δεν τολμούν να ειπωθούν.

Λόγια που φοβούνται την κατάκριση.
Την άρνηση..
Το σχολιασμό.
Εσύ κι εγώ.
Μόνο εγώ κι εσύ, εμείς.
Μαζί, τα γράμματα λίγα
η αξία τους μεγάλη.

Εξακολουθείς όμως και δε μου μιλάς
ούτε ανάσα πάλι δεν ακούγεται.
Σαστισμένη της ώρας μας ηρεμία.

Θυμήσου, ματιές το κορμί μας
κεραυνοβόλησαν.
Πολλά ειπώθηκαν πάλι
άπειρες εικόνες γεννήθηκαν.
Ταξίδια ονείρου μέσα σε λίγες γραμμές.

Αύριο ποιός ξέρει αύριο;
Και ήθελα τόσα πολλά
απόψε να σου πω.

_Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..

«Στις σκέψεις μου μέσα σε φυλάκισα
για να μην ξεχνιόμαστε»